Posiadanie.

Toshiko

Przez kilka ostatnich tygodni zauważam, że niektórzy, żeby być szczęśliwym muszą mieć.
Mamy w stajni pewną dziewczynę. Miła, sympatyczna osóbka, jeżdżąca tam od kiedy pamiętam. Na ogół ludzie, którzy jeżdżą nieco dłużej mają swoje ulubione konie, które kochają lub po prostu lubią. Owa osóbka, nazwijmy ją pani iX, jest nieco rozpieszczona. Ma babcię, która jej wszystko sponsoruje, najlepsze ochraniacze, swoje siodło...
Stajnia jest rekreacyjna. Jeździmy, bo jeździmy. Teraz są też treningi sportowe [mamy nową panią instruktor]. Pani iGrek [tak nazwijmy instruktorkę] wybrała dwie dziewczyny, jeżdżące świetnie, do 'treningów sportowych i objeżdżania koni'. Wśród nich była właśnie pani iX. Pani iGrek postanowiła, że da dziewczyną tylko po jednym koniu na wyłączność [tylko one mogą na nich jeździć], ale pani iX miała dwa ulubione konie. Niestety, coś nie spodobało się małej, nieco egoistycznej osóbce i powoli zaczęła olewać stajnię, i swoje nowe obowiązki. Pani instruktor zdenerwowała się i odebrała pani iX konia, poszedł do rekreacji. W stajni mamy ogółem 23 konie, w tym pod siodłem regularnie chodzi sześć [plus trzy są pani instruktor, dwa dopiero zajeżdżane, a jeden jest drugiej dziewczyny do sportu]. Kiedy pani iX dowiedziała się, że koń został jej odebrany [choć tak naprawdę nie był jej] wpadła w rozpacz. Na swoim internetowym pamiętniku [nie podam adresu, ani portalu, wybaczcie] napisała, że nie ma sensu życia, że każdy ją tyra, że nie ma nic, że JEJ koń został jej odebrany.
Niestety ja tego kompletnie nie rozumiem. Sama mam ukochanego konia, który dopiero teraz został zajeżdżony, kocham go i chcę dla niego jak najlepiej. Ale jeszcze nigdy nie powiedziałam, że jest mój! A co dopiero nie miałam komuś za złe, że na nim jeździ [na razie jest to tylko pani instruktor xD], bo przecież rumak musi się ruszać.
Ten przykład był tylko jednym z nielicznych...
Co Wy na to? Jak myślicie, dlaczego większość osób jeżeli kocha to chce to mieć na własność? Czy świadomość posiadania jest tak kusząca, że zasłania dobro tego, co się kocha? Że jest się w stanie zrobić krzywdę, żeby tylko to mieć? Czy to jest właśnie materializm? Czy byliście świadkami podobnych przypadków?

Miju-chan

Oh! Zachowanie takich osób ma podłoże wychowawczo-społeczne. Rozpieszczane w dzieciństwie przez rodziców z przyczyn np. nie umiejętności zajścia w ciążę przez długi okres czasu czy złą sytuację pomiędzy współmałżonkami lub ogólnie złą sytuację materialną choć nie zawsze <może wynikać to z charakteru: problem dopasowania się do środowiska i otworzenie się na nowe doświadczenia>
bądź byciem niedocenianym lup pogardzanym w byłym towarzystwie. Taka osoba najczęściej albo jest <jako jedynak najczęściej> przyzwyczajona do takiego nastawienia swojego oraz innych osób czyli że wszystko należy się jej bądź w innych przypadkach próbuje zwrócić na siebie uwagę i podwyższyć pozycję byciem najlepszym, "szpanerem" lub egoistą w towarzystwie rówieśników.
Najczęściej taka persona nie umie zauważyć tak zwanej karózeli z jednej strony chce wyjść ale przez swoje zachowanie wraca do tego samego miejsca postrzegana jaką cham. Nie znosze takich osób i im współczuje .

Miju-chan

Eh...

wiedziałam że nie powinnam tak poważnie pisać... wiadomo.... zatkało was... :hamster_dunno:

ale nie ma się co dziwić.. jak zauważyłyście umiem być poważna... no wiecie powaga :hamster_bored:

ale to jest takie... wkurzające hehe ^^"

oh... zaczynam swój monolog.. wracam prawdziwa ja ' :hamster_moe:

'