My - dzieci z dworca ZOO.

Hitoshi

My, dzieci z dworca ZOO (niem. Wir Kinder vom Bahnhof Zoo) wyd. niem. 1978, wydania polskie 1987, 1997. Książka dokumentalna, tekst spisany z zapisu magnetofonowego z rozmów z Christiane F. (właśc. Christiane Vera Felscherinow, ur. 1962), młodą narkomanką z Berlina Zachodniego. Autorami tekstu są Kai Hermann i Horst Rieck, dziennikarze niemieckiego „Sterna”. Zawiera również dokumentalne fotografie w tym portrety osób znajomych Christiane. Rozmowy z Christiane trwały około dwa miesiące.

Opisywane wydarzenia miały miejsce w latach 1975-1977 podczas narastającej fali narkomanii wśród młodzieży w wieku 13+ lat w Berlinie Zachodnim, natomiast tytułowy Dworzec Zoo to miejsce gdzie Christiane i wiele osób z jej otoczenia oczekiwało na "klientów". Prostytucja była dla tych młodych ludzi podstawowym sposobem zdobywania środków na codzienną dawkę narkotyku. Dworzec stanowił też miejsce spotkań i wymiany działek heroiny.

Opowieść dziewczyny przeplatają relacje jej matki, a także kierownika klubu spotkań dla młodzieży Haus der Mitte.

Christiane miała 12 lat gdy zaczęła palić haszysz, opowiada też o próbie z LSD. Niedługi czas potem w otoczeniu popularnej dyskoteki Sound miała pierwszy kontakt z heroiną. Relacja Christiane pokazuje do jakich poświęceń i czynów (prostytucja i kradzieże) zdolni są ludzie uzależnieni fizycznie od narkotyku, aby zdobyć pieniądze na kolejną "działkę". Christiane wielokrotnie przechodziła odwyk i wracała do nałogu nie widząc dróg wyjścia ze świata narkomanów w którym przywykła żyć. Ostatecznie została przez matkę wywieziona z Berlina do rodziny w okolicach Hamburga, gdzie zaczęła nowe życie bez heroiny.

Christiane F., właśc. Vera Christiane Felscherinow (ur. 20 maja 1962 w Hamburgu), znana za sprawą biograficznej książki My, dzieci z dworca ZOO oraz filmu Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo, które opisują jej zmaganie z różnymi formami uzależnienia narkotykowego, podczas gdy miała zaledwie piętnaście lat.

Kiedy była dzieckiem jej rodzina przeprowadziła się do Berlina Zachodniego do Gropiusstadt, w sąsiedztwie Neukölln, dzielnicy zbudowanej głównie z wysokich betonowych bloków mieszkalnych, gdzie powszechne były problemy społeczne. Rodzice rozwiedli się. Kiedy miała 12 lat, zaczęła palić haszysz z grupą nieco starszych przyjaciół z miejscowego klubu młodzieżowego. Stopniowo zaczynali eksperymentować z silniejszymi narkotykami, takimi jak LSD, valium, a nawet heroina. Kiedy miała 14 lat, podobnie jak jej najbliżsi przyjaciele zaczęła samodzielnie uprawiać prostytucję, czekając na klientów głównie w okolicach Dworca ZOO.

Po pierwszych sukcesach książki oraz filmu Christiane stała się sławna, zarówno w Niemczech jak i w innych krajach Europy Zachodniej. Jej styl ubierania się był naśladowany przez młode kilkunastoletnie Niemki, zaś Dworzec Zoo stał się turystycznie atrakcyjnym miejscem. Specjaliści do spraw narkomanii u młodzieży żywili wiele obaw, że pomimo ponurości i beznadziejności dominującej w filmie pełnym realistycznych, nieszczędzących szczegółów scen przedstawiających głód heroinowy, nieświadoma, narażona na kontakt z narkotykami młodzież uznała Christiane za postać kultową i modelową postać świata heroiny. Książka sprzedawała się tak dobrze (została przetłumaczona na wiele zachodnioeuropejskich języków), że honoraria zapewniły Christiane utrzymanie. We wczesnych latach 80. Christiane nagrała kilka płyt we współpracy ze swoim przyjacielem i partnerem Alexandrem Hacke. Z nim także, w 1983 wystąpiła w niemieckim filmie Decoder. Od wczesnego dzieciństwa jest osobą kochającą zwierzęta oraz lubi jeździć konno.

Mieszkała w USA i w Grecji, w 1993 wróciła do Niemiec. W dalszym ciągu zmagała się z nałogiem narkotykowym, jednak w 1994 przeszła na program metadonowy. Powracała później do leczenia kiedy było to konieczne. Mieszkała ze swoim synem (urodzony w 1996) w Potsdam-Mittelmark. Ostatnio przeprowadziła się z synem do Amsterdamu gdzie ponownie wpadła w nałóg. Podczas wizyty w Berlinie w sierpniu 2008, decyzją władz straciła prawo do opieki nad dzieckiem. Wciąż otrzymuje listy od fanów, od czasu do czasu interesują się nią niemieckie media.

Książka co prawda jest dosyć długa, ale bardzo ciekawa, także polecam gorąco.

Christiane w dzieciństwie:

No i okładka książki ;)

Pozdrawiam serdecznie.
Źródło: wikipedia.

Ps: No jak Hitoś przeczytała to wy tym bardziej musicie dać rade xD